สิบเหลี่ยม

"มึงปล่อยผู้หญิงเถอะไอ้พี รั้งไว้จะกลายเป็นตัวถ่วงมึงเสียเปล่า ๆ ว่ะ"

พีระพงษ์เกิดการลังเลใจเล็กน้อย การหนีไปตัวคนเดียวย่อมไวและคล่องตัวกว่าก็จริง แต่การมีตัวประกันก็ช่วยถ่วงเวลาให้เขาได้มีลมหายใจต่อไปได้อีกโขอย่างน้อยก็ตอนนี้ นายคงไม่กล้ายิงทั้ง ๆ ที่เขายังมีตัวประกันอยู่ในมือหรอกพีระพงษ์ลอบเดาใจนายเก่า

"นายปล่อยผมไปเถอะ ผมเดือดร้อนจริง ๆ ถึงได้เอาข้อมูลนายไปขาย แม่ผมป่วย ผมต้องใช้เงิน"

ทศธราธรจ้องมองอีกคนหาใช่คนอดีตลูกน้องจอมโป้ปดตอแหล เขาสงสารหญิงสาวจับใจ ดูสิตัวสั่นเป็นลูกนกเชียว เห็นท่าว่าเขาคงต้องหยุดเกมต่อเวลานี้เสียทีไม่เช่นนั้นแล้วเมียรักของเขาคงเป็นลมแข้งขาอ่อนกันพอดี เมื่อคืนก็จัดไปหนักเสียด้วยแถมสายตาที่เมียจ้องมาแบบด่ายันเหง้าจนบรรพบุรุษต้องรีบพากันมาสะกิดหัวไหล่เขาว่าให้เลิกเล่นซนได้แล้วไอ้สิบ

"อย่างที่มึงรู้ว่ะไอ้พีว่ากูชอบเล่นเกม ปืนกระบอกนี้มีกระสุนแค่ลูกเดียว และกูจะยิงแค่สองนัด ถ้าสองนัดที่ยิงไปดันแป๊ก มึงเกิดไม่ตายห่า กูจะยอมปล่อยมึงไปและจะสั่งไม่ให้ใครตามล่ามึงด้วย"

"ผมไม่เล่นนาย อีกอย่างผมมีตัวประกัน"

"ไอ้พี มึงก็รู้จักกูดีนี่ ถ้ากูจะให้มึงตาย ต่อให้มึงใส่ชุดกันกระสุนหนาแค่ไหนมึงก็ตาย"

ปัง!

*คำเตือน

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่ล่อแหลมในบางตอน อายุต่ำกว่า 18 ไม่ควรอ่าน

ไม่ชอบโปรดกรุณากดผ่านนะคะ

**ชี้แจงเพิ่มเติม ไรท์อัปเดตทาง Readawrite และ เด็กดี เป็นหลักนะคะ